Handicap

We hebben vier vissen. De twee van Rachel zijn Goudvissen. Al is Charlotte eerder een zilvervis met een oranje bovenkant en Wilburt een oranjevis met een zwarte kopje. Door die kleurencombinatie is het voor iedereen meteen duidelijk wie het mannetje en wie het vrouwtje is. Maar Charlotte zou zomaar een Wilburt kunnen zijn en visje versa. Bij goudvissen is dat aan de buitenkant niet te zien.
Bij guppy's wel. En die zijn van mij. De ene is groot en een beetje grijzigsaai. De ander klein maar fris en fleurig. Ook hier is meteen duidelijk wie Truus is en wie Kees. Bij guppy's is het mannetje namelijk klein en aantrekkelijk. En dat is Truus dus niet.
Maar dat is niet het enige probleem van Truus. Ik heb het idee dat ze de laatste dagen een soort van dwarslaesie heeft. Ze zwemt niet meer horizontaal zoals haar aquariumgenoten over het algemeen doen. Nee, ze zweeft als een soort ballonnetje door de kom met haar kop omhoog en daaronder een slappig staartje waar af en toe nog wat beweging uit komt. Ik ben geen vissen dokter en ik kan haar ook niet vragen of ik haar binnenkort onbezield uit het water moet vissen, maar voorlopig eet ze nog en heb ik het idee dat ze geen pijn heeft, al heb ik geen idee hoe ik een vis met pijn zou moeten herkennen.
Bij mezelf gaat dat een stuk makkelijker. Ik heb nu pijn. In mijn handen. Sinds ik twee weken geleden door een wit volkswagenbusje met een schele loodgieter van mijn fiets ben gereden en ik de val met mijn handen heb opgevangen weet ik weer hoe handig je handen zijn. Het bloed is weg, de wonden zijn dicht en ik kan mijn gulp weer dicht knopen. Ook krijg ik de meeste verpakkingen weer open al heb ik soms nog de hulp van wat tanden nodig. Maar de pijn blijft tot nu toe in de muizen en duimen zeurend aanwezig.
Vandaag werd het nog erger. Gisteren heb ik namelijk samen met Rachel jacht gemaakt op twee irritante bromvliegen. Met een theedoek bewapend sloegen we als wilden in de lucht op de plekken waar de brommertjes natuurlijk net weer weg waren. Bij een van die aanvallen in het luchtledige heb ik het spiertje verrekt dat van mijn pols naar mijn pink loopt. Een klein dingentje maar erg vervelend. De zeurende pijn kreeg vandaag dus gezelschap van scheutende pijn.
Nu zit ik op de bank en kijk naar Truus. Zonder te zeuren zweeft ze door het water. Ze draagt haar handicap zoals een vis dat doet.
Ik kan nog veel van haar leren.